Floriano Inacio Jr. (Sao Paulo, 1979) had geen belangstelling voor de accordeon en de tamboerijn waarmee zijn vader kwam aanzetten toen hij 5 jaar was, pas op 12- jarige leeftijd begon zijn muzikale interesse met de cavaquinho een 4-snarig instrument ter grootte van een ukelele. Maar al gauw schakelde hij over naar de gitaar opdat hij kon meedoen met de legendarische choro en samba “rodas” in Sao Paulo. In 1999 begon hij ook met piano spelen, hij trok de aandacht van Louis Alba en samen bouwden ze een relatie op van leerling en mentor. Zijn creativiteit zette hem op het spoor van de jazz, hij stak de oceaan over en meerde aan in de Zwitserse Alpen met in zijn bagage dromen, wetenswaardigheden en zijn liefde voor de Braziliaanse muziek en jazz. In Zwitserland bezocht hij de twee beste conservatoriums, het “Conservatoire de Musique de Genève” en de “Musikhochschule Luzern” waar hij zijn Masters haalde in piano, jazz en pedagogie.

Dit is inmiddels zijn vijfde album, “Novas Raizes”, oftewel New Roots, de bezetting luidt als volgt: Floriano op piano en cavaquinho, Dudu Penz op el. Bas en contrabas, Paulo Al meida op drums, Christophe Bras op drums, Nils Wogram op trombone, Daniel Schenker op trompet en flugelhorn, Nat Su op altsax, Gabriel Grossi op harmonica, Lula Galvao op akoestische gitaar, Oliver Pellet op el. gitaar, Jr. Denden op 7-snarige ak. gitaar, Dada Costa op percussie en op “Gratitude” is de bekende Belgische jazz zanger David Linx te horen.

Het album opent uitermate swingend met het duidelijk Braziliaans getinte titelnummer “Novas Raizes” met de Duitse top trombonist Nils Wogram in een hoofdrol, swingen geblazen ! Ook in “Eles em Canoa” speelt het geweldige geluid van Nils een belangrijke rol, die hij wel moet delen met het kleurrijke toetsenspel van Floriano, zijn spel is net zo mooi als zijn naam. Het mag bekend zijn dat ik niet zo gecharmeerd ben van vooral mannelijke vocalisten in de jazz, maar ik maak wel een uitzondering voor David Linx die vocaal te horen is in het door hem van tekst voorziene “Gratitude”, met zijn fraaie jazzy intonatie doet hij mij denken aan een van mijn favorieten Georgie Fame. “Samba par Helvetia”, je zou het niet verwachten in het eigenzinnige Zwitserland deze warmbloedige Braziliaans getinte muziek, maar Floriano is import en flikt het met zijn superieure gezelschap.

Opvallend is de rol van Gabriel Grossi op de chromatische mondharmonica, was er vroeger in de jazz voornamelijk sprake van Toots Thielemans , inmiddels zijn er velen in zijn voetsporen getreden zoals Steven Bruyn, Thierry Crommen, Tim Welvaars, Hermine Deurloo, Grégoire Maret en Olivier Ker Ourto. Het is goed dat de harmonica behalve in de blues inmiddels ook in de jazz steeds vaker een rol speelt, het gaat dan wel meestal om de chromatische harp, uitzondering is Sugar Blue die behalve blues ook jazz op zijn programma heeft staan en dan wel op de diatonische harp. In “Dois Irmaos” duikt voor het eerst de altsax van Nat Su op en hoe, ook de el.gitaar van Oliver Pellet speelt hier een belangrijke rol en natuurlijk de leider zelf op zijn klavier, mooie stemmige muziek met duidelijke Zuid- Amerikaanse invloeden. Grossi en zijn harmonica voert de troep aan in het salsa nummer “Dona Amélia”, een heerlijk nummer dat het verlangen naar de zomer sterk aanwakkert. In “Ventos do Sahara” zorgt trompettist Daniel Schenker voor de straffe wind die over de woestijn blaast, fraai. Zo passeert het ene na het andere warmbloedige nummer de revue om af te sluiten met het spetterende “Samba da Vela” met opzwepend spel van gitarist Jr. Denden, een passend einde van een heerlijk album dat al dagenlang de koude buiten de deur houdt bij mij thuis.

Jan van Leersum